- #Opinie
- Publikacja:
Technologie Grupy Azoty Police można śmiało określić mianem przestarzałych o niskiej efektywności energetycznej
Grupa Azoty Zakłady Chemiczne „Police” S.A. w mojej ocenie ma aktualnie jeden z najwyższych stopni degradacji technicznej.
Zastosowane technologie można śmiało określić mianem przestarzałych o niskiej efektywności energetycznej, co w konsekwencji generuje ryzyko wysokiej zawodności urządzeń, kapitałochłonność i – co gorsza – trudności ze stabilizacją jakości produktów, a wskaźniki produkcyjne mogą być, zapewne tak jest, gorsze niż średnia rynkowa, a koszty produkcji wyższe.
Stara technologia limituje możliwości aplikacyjne i zastosowanie wielu produktów, dodatkowo w przypadku niektórych z nich niewielka skala produkcji eliminuje możliwość konkurencji cenowej. Nie bez znaczenia są również odpady powstające w procesie produkcji, w szczególności ich kurczące się możliwości składowania. Jednym słowem fabryka w aktualnym kształcie nie daje szansy na konkurowanie z nowszymi technologicznie liniami produkcyjnymi.
Sytuacja na rynku nawozowym nie ułatwia poprawie sytuacji Grupy Azoty Zakłady Chemiczne „Police” S.A. Do produkcji zużywane są surowce, do których spółka nie posiada bezpośredniego dostępu. Sól potasowa, ilmenit i szlaka tytanowa, w odróżnieniu od wielu światowych producentów, Grupa Azoty Police nie posiada dostępu do tych surowców. Jedyny surowiec dostępny na rynku Polskim, w ograniczonej ilości to gaz ziemny. Dlatego tak ważna jest współpraca między Spółkami Skarbu Państwa, aby jedne nie wzbogacały się kosztem drugich, a wręcz odwrotnie, wspierały się w międzynarodowej konkurencji.
Brak integracji pionowej tzw. up stream – dostępu do surowców takich jak gaz, sól potasowa, fosforyty, ilmenit oraz down stream, czyli własnej sieci sprzedaży i wyższego stopnia przetworzenia produktów, to jedne z największych wyzwań stojących przed polickimi Zakładami Chemicznymi. Pozostałe wyzwania, przed którymi stoi policka Spółka to m.in. rosnące wymagania środowiskowe, w tym opakowania, ślad węglowy, zrównoważone nawożenie, zagospodarowanie odpadów poprodukcyjnych, ograniczenie energii pozyskiwanej z węgla, brak ochrony rynku wewnętrznego przed importem, wahania sezonowe i huśtawka koniunkturalna, istotny spadek popytu na produkty Grupy Azoty Police, wzrost kosztów produkcji (energia, gaz, surowce), presja cenowa, koszty stałe, niska efektywność pracy – przychody na jednego zatrudnionego dziesięć razy mniejsze niż w Yarze, wysoka awaryjność spowodowana degradacją majątku produkcyjnego, konieczność obsługi zadłużenia.
Listę problemów i wyzwań można jeszcze długo kontynuować. Pewne jest jednak to, że całość wymagać będzie niesamowitej determinacji, zaangażowania oraz umiejętności i doświadczenia w branży, aby zwiększyć szansę skutecznego wyjścia z tych problemów. Co najważniejsze bez wspólnej ciężkiej pracy i zrozumienia, w jakiej sytuacji znajduje się policka fabryka, nie uda się skutecznie prowadzić jej restrukturyzacji.
O Autorze:
Marek Putzlacher to policzanin, blisko 10 lat zatrudniony w Grupie Azoty Zakłada Chemiczne „Police” S.A., m.in. na stanowisku Dyrektora Finansowego, mający zaszczyt – w grupie fantastycznych ludzi – rozpocząć projekt Polimerów Police, który narodził się w głowie Krzysztofa Jałosińskiego ówczesnego prezesa Spółki. Aktualnie Dyrektor Finansowy w międzynarodowej korporacji, działającej na całym świecie, zajmującej się OZE.